در به اشتراک گذاری به موقع اطلاعات ، نتایج اولیه یک مطالعه MIT در مورد تنهایی به نام bioRxiv در اواخر مارس منتشر شد. ، همانطور که بسیاری از جهان در حالت خاموش بود. تجزیه و تحلیل اسکن های مغزی در افرادی که ثبت نام کرده اند در جلسه آزمایشگاهی 10 ساعته از محروم شدن از غذا و تماس با انسان استفاده شده اند ، طبق علمی آمریکایی نوشتن از مطالعه است. (که به طور هم ارزی مورد بررسی قرار نگرفته است ، برای آنچه ارزش آن را دارد) که ، "تنهایی و سهم گرسنگی در اعماق بخشی از مغز سیگنال می کنند که حاوی انگیزه های اساسی برای پاداش و انگیزه است. این یافته ها به یک نتیجه گیری گفتن اشاره دارد: نیاز ما به اتصال به همان اندازه اساسی است که نیاز به غذا خوردن اساسی دارد. "
در نمونه دیگری از زمان بندی فوق العاده ، فیلمی که به بررسی اثرات عواقب ناگوار از سرگرمی های خانوادگی می پردازد ، اکنون در آمازون نخست پخش می شود. . سال گذشته فیلمساز برزیلی ، کریم آانوز ، زندگی نامرئی سال گذشته با انتشار ناچیزی تئاتر از سال گذشته ناخوشایند غافل شد (نامزد اسکار و گلدن گلوب شد). اکنون که در فرصتی موجود است که کار دیگری برای انجام کار وجود ندارد ، اما جلوی تلویزیون شما کاشته شده است ، من از شما می خواهم که آن را بررسی کنید.
اگر بتوانید آن را کنترل کنید ، یعنی. این فیلم ، به سادگی ، مرا فریب داد. این داستان دو خواهر بزرگتر جوان به نام های Guida (جولیا استولر) و Eurídice (کارول Duarte) را نشان می دهد ، که بخش اعظم زندگی خود را بطور وحشیانه از هم جدا می کنند ، بی خبر از محل زندگی یکدیگر هستند. وقتی با آنها ملاقات کردیم ، آنها با پدر و مادرشان در دهه 1950 ریو زندگی می کنند. گویدا ، روحانی آزادتر از هر دو ، با دوست پسرش به میهن یونان می رود. Eurídice ، یک پیانیست حرفه ای مشتاق ، پشت سر می ماند و ازدواج می کند. هنگامی که گیده به ریو ، مجرد و باردار بازگشت ، پدرش با عصبانیت او را نادیده می گیرد و دروغ می گوید که خواهرش برای تحصیل موسیقی در وین از شهر خارج شده است. در مورد Eurídice اطلاع رسانی نشده است که خواهرش به شهر بازگشته است. زنان مورد تحقیر شرمندگی پدر خود قرار گرفته اند ، و حتی آن را نمی دانند.
در تماشای تنهایی که به هنر تحمیل می شود ، چیزی بسیار مهربان و امیدوار است.
در طی چند سال آینده ، خواهران بعضی مواقع زندگی موازی را در همان شهر می گذرانند بدون اینکه بدانند واقعاً چقدر نزدیک هستند. گیدا وفادارانه نامه های خواهرش را می نویسد و آنها را به خانه والدینش می فرستد و در آنجا از آنجا دستگیر می شود. صداپیشگان که این نامه ها را می خوانند به عنوان روایت واقعی فیلم هستند. در همین حال ، آرزوهای موسیقی Eurídice هنگامی که او زودتر از زمان بارداری باردار می شوند یخ زده می شوند (دلالت بر این امر دارد که امتناع شوهرش از بیرون کشیدن بر اثر انزال ، همانطور که توافق شد ، علت آن است). تلاش برای اطمینان از سقط جنین غیرقانونی هنگامی که پزشک وی از شوهرش برای تبریک به او دعوت می کند ، خنثی می شود. Guida تلاش می کند تا پسرش را برای بازدید از وین به پاسپورت بفرستد ، جایی که فکر می کند خواهرش است اما گفته می شود که او نمی تواند بدون تأیید پدرش این کار را انجام دهد – کاری غیرممکن است که بتواند از والدین کاملاً غایب تأمین شود.
ساختارهای پدرسالاری سرکوب می کنند زنانی که از طریق پیوندهای خود با زنان دیگر موافقت می کنند. دوست خانوادگی زلیا (ماریا مانوئلا) در مورد جنسیت به Eurídice آموزش می دهد و سعی می کند به او کمک کند تا سقط جنین کند ، در حالی که Filomena (Bárbara Santos) علاوه بر کشته شدن فرزندان دیگر در محله فقیرش ، در حالی که Guida چندین کار را انجام می دهد ، به مراقبت از فرزند Guida نیز کمک می کند. شوهر Eurídice (Antenor) (Gregorio Duvivier) یک دانشکده به سختی است که به اندازه پدر همسرش سنتی است. او به طور مداوم تلاش می کند تا مانع از ترک خانه شود تا رؤیاهای خود را دنبال کند.
نورپردازی و لباس های اشباع شده ، رشته های گلدار ، بازجویی شدید از احساسات شخصیت های زن آن ، این فیلم را با یک ماتودرام یکپارچهسازی با سیستمعامل منعکس می کند. تجدید نظر ، شبیه به کار داگلاس سیرک و دیگر سازندگان فیلم های زن به اصطلاح زنان در دهه های 1950 ، 40s و 50. گیدا یک زن افتاده باستانی است که به دلیل تجاوزات درک شده رنج زیادی می برد. اما آونوز از طریق فیلمنامه موریلو هوزر اقتباس از رمان مارتا باتالا زندگی نامرئی یوریدیس گوسمائو (که من می فهمم خیلی سبک تر از این فیلم است) ، در اخلاق او کاملاً واضح است: مجازات گودا برای بیگانگی از او خواهران فقط دسر نیستند بلکه بی عدالتی شدید در جهانی است که بندرت عدالت را برای زنان گسترش می دهد. آونوز در زندگی عاطفی شخصیت های خود سرمایه گذاری می کند ، و به طور مؤثری مردانی را که اطرافشان را احاطه کرده اند ، کنترل می کند و همه جنبه های تحرک آنها را کنترل می کند.
علیرغم طبیعت بازگشت ناپذیر فیلم ، هیچ چیز جسورانه ای وجود ندارد. آونوز ملودرام را بسیار جدی می گیرد و قدرت بیانگر عالی آن را می فهمد. او آن را مهار می کند تا ویران شود. او پس از دو ساعت بازی کردن در قلب ما مانند یک اژدها فوق العاده ، او آخرین راه حل را برای آخرین بار پس انداز می کند. گفتن این نکته که 20 دقیقه آخر این فیلم از نظر احساسی تا چه اندازه مؤثر است از طریق این دستگاه از آواز آوازز کار سخت است و انجام این کار به هر حال خراب کردن آن است ، اما احساس از دست دادن به گونه ای تأکید می شود که تقریباً پیدا کردم تحمل غیرممکن آونوز احساسات را از گرما قرمز به سفید تبدیل می کند. این باور ناپذیر است که از بین برود احساس سختی درباره داستان ، به خصوص وقتی که یک کارگردان حتی در دستکاری خود ظریف نیست. اینکه او همه اینها را کنار می گذارد ، با تشکر از هیچ بخشی از عملکردهای همدلانه و اصیل و برجسته از اصل خود ، صرفاً استادانه است. در مشاهده تنهایی که به هنر منتقل شده است ، آنقدر کاتاریک و امیدوار است.
.
